* Ik weet het, het is een redelijk lange post geworden. Maar een dag die bijna meer dan 24u telt en de belangrijkste dag van je leven is, kan je niet samenvatten in 2 regels. Dus ik heb al stevig mijn best gedaan om het zo kort mogelijk te houden 🙂
Na al bij al goed geslapen te hebben, stond ik rond 7u15 op en genoot ik eerst rustig van mijn ontbijt (bedankt Elisabeth en Steffi!). Mijn kapster Sofie en make-up artist Evelien namen daarna mij en mama onder handen, en ook onze fotograaf was ondertussen aangekomen. Rond 11u was er eventjes stress, omdat mijn kapsel nog niet klaar was en het volk al bijna zou arriveren. Geen paniek, de bruid mag wat op zich laten wachten (erzonder kunnen ze toch niet verder 😉 ). M’n getuige Elisabeth en mama hielpen mij met mijn kleed en sluier, en voor de hele drukte kon beginnen, riep ik mama en papa even bij mij. Ik had voor hen allebei een zelfgeschreven tekstje op een zakdoek laten borduren, wat zorgde voor emo moment nummer 1. Ik zal de blik in de ogen van papa toen hij mij voor het eerst zag niet snel vergeten, zo’n stoere beer die dan toch een klein hartje heeft.
Na nog een kort momentje met enkel de bruidsmeisjes was het zover: het moment dat we elkaar voor het eerst zouden terugzien! We kozen ervoor om dit in onze achtertuin te doen, met de dichte familie en onze goede vrienden erbij. De setting was perfect: iedereen stond in een halve cirkel rond Tim, hij met z’n rug naar het grote raam waardoor ik naar buiten zou komen. Het ‘publiek’ zag mij dus eerst, en hun reactie was geweldig; klappen, fluiten, enkele “ooh”s. Maar eerlijk, veel aandacht had ik er niet voor, ik was zo zenuwachtig om op de schouder van Tim te tikken! Het moment waarop hij zich ronddraaide en we elkaar voor het eerst terugzagen: geweldig! Ik kon alleen maar lachen en vragen “Vind je het mooi?”, en toen hij dat 10 keer na elkaar bevestigd had, waren we klaar om aan onze dag te beginnen.
Een korte receptie in onze tuin en de gebruikelijke familiefoto’s later, vertrokken we allemaal naar het stadhuis in Sint-Truiden. Ik met papa in een Porsche Panamera, Tim in een oldtimer Porsche. (Decadent ja, ik weet het. Maar sinds ik 6 jaar ben, is mijn droomauto een Porsche. Geen idee waar dat vandaan komt, maar mijn droom was dus ook om in een Porsche te trouwen). We passeerden de marktkramers en waren klaar voor het officiële gedeelte van de dag: het wettelijk huwelijk. Hoe snel ge getrouwd kunt zijn, zot! In 10 minuutjes was het al gepiept. En misschien raar om te zeggen, maar toen voelde ik mij nog niet echt ‘getrouwd’. Dat gevoel zou pas komen in de kerk, maar dat wist ik toen nog niet.
We kregen nog een drankje in het stadhuis, waarna onze tocht verder ging naar de kerk en feestzaal. Hiervoor kozen we voor Hof ten Steen in Orsmaal: een prachtige locatie met een supermooie schuur en zaal. Voordeel was ook dat het schattige kerkje van Orsmaal vlak naast de zaal lag, we konden dus te voet naar de kerk. Daar kwam het moment waarop ik het meest zenuwachtig was van de hele dag: de intrede aan de arm van papa. De blik die Tim had terwijl ik naar hem toe stapte; de wereld rondom ons leek even te vervagen (emo moment nummer 2). De viering was supermooi: van A tot Z hadden we inspraak in de teksten en liedjes (echt wel handig als de pastoor de nonkel van je aanstaande is), dus alles was heel persoonlijk. Er vloeiden traantjes (vooral bij Tim 🙂 ) en er werd gelachen. We waren gelukkig. En getrouwd!
Na de viering volgde een eerste receptie, gaven we een speech (waarvan ik de helft vergat te zeggen) en gingen we aan tafel. De gasten voor het avondfeest kwamen toe en na de tweede receptie mochten we aanschuiven aan het grootste dessertbuffet dat ik ooit gezien heb. Onze openingsdans (I won’t give up van Jason Mraz) was lief en intiem, een momentje voor ons twee. Het echte feest begon onmiddellijk erna, van begin tot eind heeft de dansvloer werkelijk vol gestaan, soms was hij zelfs te klein. Special thanks hiervoor aan mijn bruidsmeisjes, die één voor één hebben staan shaken en mensen aangespoord om hetzelfde te doen.
En toen galmde opeens ‘ons’ liedje (Give Me Everything van Pitbull) door de zaal. Ik ging naar Tim om te zeggen dat we samen moesten dansen, want dit was toch wel óns liedje. Ik draaide me om, en zag onze 5 bruidsmeisjes op een rij staan. Ze hadden een hele choreografie ingestudeerd die ze vakkundig uitvoerden. Alsof dat nog niet speciaal genoeg was, kwamen er elke x aantal seconden meer en meer gasten bij, die op hun beurt ook allemaal het dansje meededen. Het was een heuse flashmob! Dat moment zal ik nooit meer vergeten, zo verrast was ik! Elke keer als ik het liedje nu hoor, brengt het die leuke herinnering terug.
Samengevat: We zouden de hele dag, en dan vooral het avondfeest, zo opnieuw willen beleven, want alles was perfect (ok, de ‘day after’ misschien iets minder voor Tim, maar dat was dan vooral door de alcohol 😉 ). Ik kan het concept ‘trouwen en getrouwd zijn’ alleen maar aanraden. En dat je voor de gelegenheid ook nog eens een mooi kleed mag aandoen én een mooie ring aan je vinger mag schuiven, zijn toch alleen maar extra stimulansen, niet?
Special thanks to:
- Onze bruidsmeisjes: jullie waren top! (Extra bedankje voor Steffi om te helpen in alle voorbereidingen)
- Elisabeth, Frederik, Mart en Marijn om onze geweldige getuigen te zijn
- Evelien voor mijn make-up en Sofie voor mijn kapsel
- Stephanie voor het prachtige zingen in de kerk; bij elk liedje: kippenvel!
- Zeker ook een dikke merci aan onze fotograaf Chris en zijn vrouw Sophie: de hele dag door wrongen ze zich in alle mogelijke bochten (letterlijk) om onze mooiste dag op foto vast te leggen. We voelden ons helemaal op ons gemak (dat was een belangrijke voorwaarde, we wilden nl. niet te veel poseren, en zoveel mogelijk natuurlijke, spontane foto’s). Ook achteraf, en zelfs nu nog, spreken mensen ons aan over hoe mooi onze foto’s wel niet zijn. Dus als je binnenkort (of niet zo binnenkort) gaat trouwen, en je wil prachtige foto’s om later terug te bekijken: Chris Leunen is your man!
eaudesofie.com 