Zwanger: eerste trimester

Ondertussen ben ik bijna 16 weken zwanger en is het eerste trimester dus al even voorbij. Het trimester waar ik op voorhand het meeste bang voor was, want je hoort steeds verschillende verhalen: ofwel voel je je kiplekker, ofwel hang je elke dag 5 keer boven de wc en voel je je alsof je een kater van jewelste hebt, ofwel ben je zó moe dat je enkel in bed kan liggen. Ik ben enorm dankbaar en blij dat  ik bij de eerste groep hoor. Ik heb echt zo goed als niets gemerkt van die eerste drie maanden zwangerschap, ik was enkel af en toe wat sneller moe. Geen stemmingswisselingen (jeej voor Tim!), geen rare goestingen, geen misselijkheid, niet overgeven, … Ik voelde me dus bijna hetzelfde als voor de zwangerschap, en daarom kan ik mijn eerste trimester samenvatten in 2 grote hoogtepunten: de eerste en tweede echo!

Eerste echo

Hier hadden we samen al zo lang naar uitgekeken; de eerste keer dat we ons kleintje zouden zien, dat we bevestiging kregen dat het het goed maakte, dat het hartje klopte, hoelang ik zwanger was,… We wilden het nieuws ook pas na deze echo aan onze ouders en mijn broer vertellen. De weken voor de echo duurden mij te lang, de tijd ging te traag vooruit. We gingen ondertussen ook nog op vakantie naar Malta, ook daar zwegen we (hoe moeilijk ook) tegen mijn ouders. Op 11 juli was het dan eindelijk zover: het was Vlaamse feestdag maar dat kon ons worst wezen, wij zouden die dag ons kleine hummeltje voor het eerst zien, als alles goed ging tenminste. Ik maakte mij de weken ervoor nogal zorgen. Eenmaal bij de gynaecoloog kwamen de kriebels in de buik, zowel bij mij als bij Tim. We beantwoordden eerst wat vragen, daarna kwam het grote moment. We zagen eerst een zwarte vlek op het scherm, waardoor ik eventjes panikeerde, maar heel snel erna hoorden we “Hier is het dan!”. Er verscheen onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht, we zagen ons kindje duidelijk liggen. En nog belangrijker: het hartje klopte snel en regelmatig! We kregen ook de uitgerekende datum te horen: 13 februari 2018. De dag voor Valentijn. De romantische ideeën heeft Boelie (ons koosnaampje :-)) duidelijk al van de mama! 😉

12-weken echo

De echo waarbij ook de nekplooimeting werd uitgevoerd, om te kijken of alles goed ging met het kleintje. Bij ons was dit een echo op 11 weken, en de gynaecologe zei op voorhand dat het nipt was om de nekplooi goed te kunnen meten. Uiteindelijk is het toch gelukt, alles was perfect in orde! Zoals bij de eerste echo lag ons kleintje stil, waarschijnlijk genoot het van een dutje. “Toch zou een andere positie beter zijn om de nekplooi te kunnen meten”. De oplossing? Blijkbaar heel hard en heel veel duwen op mijn buik, wat op zich niet zo’n leuk gevoel was. Maar het loonde, want onze mini bewoog zich na een tijdje en legde zich in een andere positie. De nekplooi was ook in orde, ons kleintje was helemaal goedgekeurd!

Op naar het tweede trimester

Onze volgende echo (op 16 weken) staat gepland op 1 september. Wat kijken we er weer naar uit! Ik ben heel blij als we ons kleintje kunnen zien, maar het hartje horen kloppen is voor mij telkens al het leukste geweest. Een goed kloppend hartje horen, dat is voor mij de bevestiging dat alles goed gaat (ook al weet ik dat er helaas altijd iets mis kan gaan, ook na een kloppend hartje gehoord te hebben). Ik ben benieuwd hoe groot Boelie ondertussen zal zijn, en of alles goed op schema zit.

Ook al had ik geen fysieke kwaaltjes tijdens het eerste trimester, toch is het gek hoe je mentaal verandert. Vanaf het moment waarop ik de positieve test in handen had, veranderde alles. Constant ben je -bewust en onbewust- bezig met dat kleine wezentje dat in jou groeit, helemaal vanzelf. Wat een wonder! Je bent meer bezig met wat je eet, want je wil enkel dat je kindje zoveel mogelijk goede voedingsstoffen binnenkrijgt, je denkt na over de toekomst, je bent ongerust, je bent al bereid om zóveel te doen voor een kindje dat er nog niet eens is. Ik denk dat dit voor een stuk ook al ‘mama zijn‘ is. En dat is zo speciaal! ❤