Hoe je omgeving verandert wanneer je zwanger bent

Zwanger zijn doet wat met een mens. En niet alleen met de mama in spé, ook met de hele omgeving rond haar. Hieronder mijn ervaringen tot nu toe!

• Je treedt ineens toe tot het ‘mamaclubje’. Zonder lidmaatschap aan te vragen, gewoon je buik laten zien en het is oké. In het openbaar kijken vrouwen, en dan meer specifiek mama’s, je sympathiek aan. Want je bent nu ‘één van hen’. Ze lachen allemaal en doen vriendelijk. Ofwel lachen ze omdat ze weten wat je nog moet doorstaan tijdens de bevalling, dat kan ook.  

• Iedereen heeft een mening. Over alles. Ik had mij hier al op voorbereid en tot nu toe lukt het mij goed om uit alle adviezen enkel de stukjes te onthouden die mij het beste lijken. De een zegt zus, de ander zegt zo. Tuurlijk, alles is altijd goed bedoeld. Maar ik vertrouw erop dat mijn moedergevoel wel zal zorgen voor de juiste beslissing. En als dat zo niet is, dan leer ik uit de fouten.

• Iedereen heeft ook een mening over jouw buik. En hoe groot/klein die is of hoe hij eruit ziet. Van “dat is toch al een ferme buik” over “je draagt wel hoog precies” tot “persoon x of y was toch niet zo bol/ al veel boller op die tijd”. Iedereen heeft er wel iets over te zeggen, en dat is oké. Zolang het woord ‘dik’ niet wordt uitgesproken, want een zwangere vrouw is niet dik, wel zwanger 🙂

• Idem het buikverhaal, maar dan over het geslacht. Wij kiezen ervoor om niet te vertellen welk geslacht ons kleintje heeft, wat ervoor zorgt dat iedereen zijn eigen theorie heeft. Een jongen want je draagt naar voren, een meisje want je haar is voller, ga zo maar door. Alle bakerpraatjes zijn goed. Als wij dan antwoorden “het is sowieso een kindje”, stoppen de meesten wel met gissen. Tim spreekt bovendien al van in het begin, nog lang voordat we het geslacht wisten, over ‘hem’ en ‘hij’, dus velen denken dat we ons verspreken… Wie zal het zeggen 🙂 Het maakt ook helemaal niet uit welk geslacht ons kindje heeft, als het maar gezond is (cliché, maar wel waar). Wij willen het gewoon niet zeggen omdat het zo ‘ons geheimpje’ is, dat enkel wij als koppel met ons kindje delen. Als een echt gezinnetje 🙂

• Ik zei het al in een vorige post, maar het is echt zo: iedereen helpt je zoveel mogelijk. Tassen dragen, dingen oprapen die jij laat vallen, zorgen dat jij de comfortabelste plek hebt om te zitten,… Ik voel mij er nog altijd onwennig bij, omdat ik mij dan zo nutteloos voel en niet wil profiteren, maar soms komt die extra hulp echt van pas. Hierbij nog eens extra een dikke merci aan Tim, die geweldig goed voor mij en Boelie zorgt!