*Opgelet: het is een lange post geworden. Misschien wat te uitgebreid, maar deze blog is zo’n beetje mijn persoonlijke dagboek, dus daarom deel ik hierop ook mijn mening en gevoelens. Vandaag is dat dus een langer stukje, neem een tasje koffie voor je begint te lezen 😉 *
Mensen die mij goed kennen, weten het: ik denk veel na. Te veel soms. Vaak. Ik zou soms wat impulsiever willen zijn, maar ik hou nu eenmaal van planning, vooral in mijn hoofd. Ik overdenk ook heel vaak. “Kwam dat goed over?”, “Gaat de andere persoon dat nu niet verkeerd opnemen?”, “Wat als…”, …
Toegegeven, zoveel denken is vermoeiend. Mijn motor staat nooit stil. Het is zelfs zo erg dat Tim in het donker weet wanneer ik aan het denken ben. “Wat ben je nu weer aan het malen?” hoor ik dan. Nu ik zwanger ben, is het uiteraard niet anders. Er zijn een aantal dingen waar ik me nu soms al zorgen over maak. Hieronder een lijstje!
** Gaan we niet teveel mama en papa worden en te weinig man en vrouw? Vanaf het moment dat ons kleintje geboren zal worden, is onze belangrijkste taak ‘mama’ en ‘papa’ zijn. Daar bestaat geen twijfel over. Maar daarnaast wil ik ook nog genoeg tijd voor elkaar blijven maken. Dat zal moeilijk zijn, want ik weet nu al dat de eerste maanden volledig in het teken gaan staan van ons kindje, en dat hoort ook zo. Maar erna wil ik onszelf als koppel niet uit het oog verliezen. Tim en ik hebben samen al wel wat watertjes doorzwommen; soms kabbelende beekjes, ook al eens een woeste zee. Telkens kwamen we samen aan wal. Dus nu zal dat ook zo zijn, en valt alles waarschijnlijk wel in z’n plooi na een tijdje.
** Gaan we snel een nieuw ritme vinden? We wonen ondertussen bijna 5 jaar samen, waardoor we ook onze regeltjes, onze rituelen, ons ritme hebben. Eigenlijk is dat allemaal heel spontaan gekomen en is er nooit afgesproken wie wat doet. In februari komt er opeens een klein kindje bij dat in het begin helemaal geen ritme heeft. We zullen onze levens en onze gewoontes moeten aanpassen aan dat van de baby. Ik hoop dat het zich allemaal uitwijst na een tijdje, en ik denk ook wel dat dit zo zal zijn. Maar ik ben er mij ook van bewust dat die eerste maanden heel pittig kunnen zijn.
** Opvoeden. Ik denk dat dit één van de moeilijkste dingen is die je als koppel samen moet doen. Je moet consequent zijn en op één lijn staan. Maar iedereen heeft een andere opvoeding gehad, dus ik zal soms op mijn tanden moeten bijten als Tim iets verbiedt of toelaat, en omgekeerd is dat ook het geval. We willen ons kindje uiteraard allebei dezelfde waarden bijbrengen: beleefd zijn, respect tonen, luisteren wanneer het hoort, iemand anders behandelen zoals je zelf behandeld wil worden,… Maar ik denk toch dat het op sommige dagen heel moeilijk kan zijn, als je kind in de nee-fase zit of jouw gezag niet respecteert. En laten we nog maar zwijgen over de puberteit en eventueel slechte vrienden… Ik bedenk mij dan telkens dat zowel Tim als ik allebei goed zijn opgevoed, dankzij onze ouders. Als we dit combineren, zullen wij er ook wel in slagen om ons kindje het juiste mee te geven 🙂
MAAR…Ook al ben ik zo’n denker, toch ben ik op bepaalde vlakken rustiger sinds ik zwanger ben. Er zijn nl. ook dingen waar ik me helemaal geen zorgen in maak:
** De bevalling. Ok, ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken want ik wéét dat dat enorm veel pijn zal doen. Laat staan wanneer je nadenkt over scheuren, knippen, spoedkeizersnede,… Maar je kan er toch niet veel aan doen, gewoon ondergaan. Elke bevalling is anders en er zijn al miljoenen vrouwen voor mij geweest, dus ik vertrouw op mijn lichaam dat het ervoor gemaakt is om een kindje op de wereld te zetten. Hoe dat zal verlopen, dat zien we dan wel.
** Zijn we klaar voor kinderen? Volgens mij ben je er nooit helemaal klaar voor. Het is altijd een sprong in het diepe. Je weet niet wat voor kindje je zal hebben, hoe dat je leven zal veranderen, of je het leuk of minder leuk gaat vinden. Toen we pas getrouwd waren, hadden zowel Tim als ik iets van “nu nog niet”. Na enkele maanden is dat zonder er veel over te praten veranderd naar “misschien dan toch”. Toen we uiteindelijk besloten om de natuur z’n gang te laten gaan, was het onmiddellijk prijs. Dat was even schrikken (in de positieve zin), maar we hebben nog geen moment gehad dat we in paniek waren omdat het ‘te snel’ zou zijn. We weten dat er binnenkort een kleintje bijkomt, waar we allebei enorm veel van zullen houden en waar we verantwoordelijk voor zijn. Zal dat altijd makkelijk zijn? Helemaal niet. Zal het het waard zijn? Ik ben er zeker van.
** Ga ik een goede mama zijn? Tuurlijk, ik vraag me soms ook af hoe ik ga reageren als ‘mama’. Ik ben nog nooit mama geweest en de titel nog maar uitspreken vind ik nu nog raar. Ik vind van mezelf ook niet echt dat ik goed ben met kinderen, terwijl anderen rondom mij dat wel vinden. Maar ik vertrouw altijd heel sterk op mijn intuïtie en mijn gevoel. Dus ik ben er vrij gerust in dat er ergens in mij een moedergevoel schuilt dat wel zal zeggen wat het beste is voor ons kleintje. Iets met vallen en weer opstaan, denk ik dan.
Al bij al denk ik dat ik niet de enige ben die af en toe nadenkt of zich zorgen maakt. Dat is misschien eigen aan het vrouw/mama zijn. Maar ik kan het gelukkig ook wel voldoende van me afzetten en gewoon genieten van het moment. Een goede balans, dat is het belangrijkste! Bedankt voor het lezen!
eaudesofie.com 