Lieve, kleine Emiel,
Het is een cliché, maar het is waar: wat gaat de tijd snel! 1 maand en 3 dagen geleden al veranderde je ons leven. Het lijkt nu alsof je er altijd al was, we zijn zo blij en fier. Nog een cliché: de liefde die we voor jou voelen, overstijgt inderdaad alles. We zijn er om jou te beschermen en om jou gelukkig te maken. Ondanks die stomme krampjes af en toe, denk ik dat we het niet slecht doen als mama en papa.
Je groeit als kool, het “mini” van het pasgeboren zijn is al weg. Met bijna 5kg op de weegschaal en 54cm ben je al een heel sterk mannetje. Zelfs de dokter bij Kind & Gezin was verbaasd door de kracht die je al hebt in jouw nek wanneer je op jouw buik ligt. Verder ben je een alert, pienter kereltje dat zoveel mogelijk wil zien en horen.
Het maakt me zo trots dat je zo goed groeit op mijn melk. Want je bent beste vriendjes met mijn borsten. Van in het begin was jullie relatie al een succes: jij hapte onmiddellijk goed aan en ik had/heb genoeg melk voor de hele straat. Ik hoop echt dat de borstvoeding nog lang zo’n succesverhaal blijft, want ik geniet ervan om jou zo dicht tegen mij te houden en jou het beste mee te kunnen geven. Het is ook nog eens super makkelijk, altijd en overal heb ik jouw eten klaar en op temperatuur. Eén klein dingetje: kan je soms niet zo wild met je hoofdje schudden als je buikje vol is en je loslaat? Die tepels zijn niet van plastic gemaakt, zie je, en ze worden niet zo graag uitgerekt 😉
Op voorhand was ik bang voor de gebroken nachten – ik sliep altijd heel graag en had 8 uur slaap nodig – maar al bij al valt dat heel goed mee. Ik slaap in blokjes van 2 à 3 uur en troost me ’s nachts met de gedachte dat ik niet de enige mama ben die dan wakker is en dat ik binnen enkele jaren terug ga verlangen naar die momentjes onder ons tweeën, diep in de nacht.
Ik groei nog elke dag in mijn nieuwe rol als mama. Jouw mama. Soms besef ik het nog steeds niet goed, dat jij echt ons zoontje bent. Dat jij het was die in mijn buik zat en soms zo wild tekeer ging. Ik leer je verschillende huiltjes kennen, ik begin te begrijpen wat je soms wel of niet wil (al zijn er ook nog momenten dat ik absoluut geen idee heb en ook maar wat probeer), ik voel je steeds beter en beter aan. Het is ook zo’n fijn gevoel als ik de enige ben die jou kan troosten, gewoon omdat ik jouw mama ben 🙂 We leren elkaar elke dag beter kennen en ik ben nu al hopeloos verliefd op jou en je mooie blauwe ogen.
De tijd mag van mij stil blijven staan, je bent nu nog zo klein en ik hou van dat “mini” zijn bij baby’tjes. Maar tegelijkertijd kijk ik ernaar uit om je te zien groeien en evolueren, om je karakter te leren kennen, om je de wereld te zien ontdekken, … Je begint langer naar dingen te kijken en je reageert op de stemmen en geluiden die je herkent. Elke week kan je iets nieuws en dat is zo leuk om te zien.
Emiel, die eerste maand samen is voorbij gevlogen, maar ik geniet van elk moment. Oké, die eerste groeisprong was niet mijn favoriete periode van de maand, maar we hebben hem samen overleefd 🙂 Op naar de volgende, binnen een week ongeveer. Ik hou mijn hart al vast, en vooral mijn kussen, want slapen is dan niet aan de orde…
We gaan nog veel samen wandelen, buik-op-buik liggen, samen spelen, dansen door de woonkamer, ’s nachts wakker zijn. Ik zal nog meer liedjes voor je zingen (nu al sorry voor jouw oortjes), je in slaap sussen, je troosten, uren naar je kijken, tegen je praten, naar je lachen, blinken van trots.
Jij bent nu al onze grootste trots, gewoon door jezelf te zijn ❤
Dikke kus,
mama
eaudesofie.com 