27/01/2018: Mijn bevallingsverhaal

Het is een lang verhaal geworden van een korte bevalling. Maar zo heb ik ook een gedetailleerde herinnering aan de nacht en ochtend waarin ons leven veranderde dankzij de komst van ons zoontje: Emiel!

Al van bij het begin van mijn zwangerschap zei ik dat ik nooit de 40 weken zou uitdragen. Waarom ik dat gevoel had weet ik niet, maar achteraf gezien is het wel beter zo. De laatste maand van mijn zwangerschap kwam ik nl. bijna 8 kg aan, zonder meer te eten of iets anders te doen. Allemaal vocht!

–

Bij de controle midden januari (op 35 weken zwangerschap) had ik al 1 cm opening, maar daar kon ik evengoed nog mee overtijd gaan. Dus geen paniek. Emiel woog toen 2,7 kg. We wisten toen al dat het een stevig kereltje zou zijn. Op vrijdag 26/01 hadden we ’s avonds opnieuw een afspraak voor de wekelijkse controle bij de gynaecologe. Op 2 weken tijd was onze kleine man 800 gram bijgekomen, en woog dus al 3,5 kg! Dat was echt schrikken voor mij. Achteraf gezien vraag ik me af of dit psychologisch heeft meegespeeld; misschien is alles begonnen omdat ik geen zin had om een kind van meer dan 4 kg eruit te persen, wat waarschijnlijk het geval was geweest als ik de 40 weken had gehaald.

–

Bon, terug naar de controle. Ik had ondertussen 3 cm opening (dus 2cm erbij in 2 weken), maar ook nu nog steeds geen paniek. Mooi meegenomen, dat waren centimeters waarvoor ik niet moest afzien 🙂

Na de controle gingen we naar mijn schoonouders en kreeg ik wat last van mijn buik. Aangezien ik vorige keer ook wat krampen had na het inwendig onderzoek, dacht ik dat het normaal was. Na een uurtje werd het toch wat ongemakkelijker, en het waren ook krampen die ik ervoor nog niet gevoeld had. Mijn buikgevoel (ha- letterlijk!) begon te werken, kon het misschien zo ver zijn? Daar was ik nog helemaal niet klaar voor! Ik moest nog een week gaan werken, en daarna zou ik in alle rust de komst van ons kleintje kunnen afwachten. 

–

We reden terug naar huis rond 22u. In de auto vertelde ik aan Tim wat ik voelde. Hij vond het misschien toch beter als we ter controle even in het ziekenhuis langs gingen om een half uurtje aan de monitor te liggen. Dan konden we erna gerust verder naar huis om te slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik lag een half uurtje aan de monitor en de “krampen” bleven aanhouden. Een beetje irritant, maar makkelijk doenbaar. Zoals de buikpijn als je je regels moet krijgen. “Nog even en we kunnen thuis gaan slapen”, dacht ik nog. Wie had toen gedacht dat “slapen” voor lange tijd een andere betekenis zou krijgen 😉

–

Na een half uurtje (het was toen 00u15 schat ik) kwam de vroedvrouw mij onderzoeken. Ondertussen had ik al 4cm opening, 1 cm meer dan enkele uren ervoor bij de gynaecoloog! De monitor gaf ook aan dat mijn weeën begonnen waren. “Mogen we terug naar huis gaan?” vroeg ik nog. “Het lijkt ons beter dat u hier blijft, er is duidelijk iets aan de gang”. Ok dan. We keken naar elkaar en wisten niet wat te zeggen.

 –

We hadden mijn koffer wel al meegebracht, voor het geval dat de gynaecologe had gezegd dat we moesten blijven. Maar de kleine, belangrijke details (gsm opladers, fototoestel,…) hadden we nog niet mee. Tim is dan om 1u ’s nachts nog even snel naar huis gereden om de laatste spullen te halen. Uiteraard was op dat moment de batterij van mijn gsm leeg.“Fijn, ik lig aan de monitor, mijn man is even naar huis, ik kan hem niet bereiken en hij mij ook niet. Wat als die baby nu opeens heel snel eruit wil komen? Dan is de papa niet eens hier. Of wat als Tim onderweg een ongeluk krijgt? Niemand kan het mij laten weten want niemand weet dat ik hier lig!” Een greep uit mijn gedachten, daar in het Virga Jessa ziekenhuis om 1u30.

Gelukkig bleef alles rustig. Tim kreeg een veldbedje om even te slapen en daar lagen we dan, te wachten. Ik heb geen minuut geslapen die nacht. Rond 3uur kwamen ze nog even stand van zaken opnemen. 5 centimeter opening. En toen braken mijn vliezen spontaan, een heel apart gevoel. De pijn was een beetje meer aanwezig, maar viel nog steeds mee. Ik wou graag in bad gaan om zo de tijd wat te doden. We verhuisden naar de verloskamer en ik lag 2 uur lang in het bad. De weeën werden langzaamaan pittiger. Tim zat aan de rand en draaide de kraan open bij elke wee, zodat ik met de sproeikop over mijn buik kon gaan. Bij elke wee kroop ik in mijn eigen wereldje en blies ik zo lang mogelijk uit. Puffen zoals ze je op voorhand leren, werkte voor mij niet. Ik dacht daar te veel bij na waardoor ik verkeerd ging ademen, dus ik deed het op mijn manier.

 –

Rond 5 uur, half 6 was het welletjes geweest. Ik had steeds meer pijn en vroeg me af hoeveel opening ik al had. De vroedvrouw had dit niet meer gecontroleerd. Ik had nu echt wel veel pijn en als ik zou weten hoeveel cm ik had, kon ik beter inschatten of ik dit nog vol kon houden of niet. Uiteindelijk vroeg ik toch om epidurale. De anesthesist werd gebeld en vanaf dan duurde het nog een 45 minuten (schat ik, je kijkt niet naar de klok als je zoveel pijn hebt). Ondertussen wist ik geen houding meer te vinden, kreeg ik gedachten als “ik wil gewoon flauwvallen, dan voel ik niks meer” en “ik kan dit niet” en duurde het mij allemaal te lang. Die weeën kwamen ook verdacht snel op elkaar. De anesthesist kwam eindelijk en had alles klaargelegd, toen ik het niet meer kon houden en riep “Ik wil nú persen!“. Persdrang dus, nu weet ik ook hoe dat voelt.

–

De vroedvrouw controleerde snel en zei toen de verlossende woorden “Laat maar, ze heeft volledige ontsluiting!”. In iets minder dan 3 uur tijd was ik van 5cm naar volledige ontsluiting gegaan. De anesthesist kon dus terug opruimen en weggaan. In het midden van een wee heb ik nog “sorry” tegen die man gezegd, beleefd als ik ben. Ik mocht eindelijk persen, en dat voelde echt goed (nooit gedacht dat ik zoiets zou zeggen). Om half 7 ben ik beginnen persen alsof mijn leven ervan af hing (ik zag paars volgens Tim), en een kwartiertje later lag Emiel op mijn buik. Ik heb hem zelf mogen aannemen, een heel speciaal moment. Hij werd aan mijn borst gelegd en hapte onmiddellijk goed aan, een natuurtalent zeiden ze.

–

De nageboorte kwam ook heel vlotjes (ik merkte er niks van) en ook het “slagveld” daaronder viel héél goed mee (één klein inwendig scheurtje). De vroedvrouwen feliciteerden mij met mijn prestatie, en ook Tim bekeek mij alsof hij opeens een nieuwe vrouw had. De bewondering in zijn blik zal ik nooit vergeten.

We bleven erna bijna 2uur in de verloskamer onder ons drietjes. Ook dat was heel bijzonder. In ongeveer 8u tijd gingen we van “We zullen eens aan de monitor gaan liggen” naar “Hier is jullie zoontje”. Best heftig allemaal. Elke verpleegster die de dagen erna de kamer binnenkwam zei “Ah, dat was jij met die hele snelle bevalling?”. Wel leuk om te horen 🙂

–

Vergeet je de pijn van een bevalling onmiddellijk? Ik niet. Als ik er nu aan terugdenk, kan ik er nog niet bij hoe ik het heb uitgehouden. Het is ook een pijn die ik niet kan beschrijven met woorden. Maar is het het waard? Absoluut. Bevallen is het pijnlijkste maar meest krachtige wat ik ooit gedaan heb en waarschijnlijk zal doen. Het is heel intens, maar ook ontzettend mooi om samen met je partner te beleven. Ik voelde mij echt een team met Tim, samen door alle weeën. Achteraf gezien ben ik ook echt fier op mezelf dat ik Emiel zonder epidurale op de wereld heb gezet. Geen epidurale, geen knip, geen zuignap, geen inleiding,…Enkel de natuur, mijn kracht en de steun van Tim hebben hiervoor gezorgd. Uiteindelijk heeft ons kleine wondertje helemaal zelf beslist wanneer hij eruit wou komen, en ondertussen genieten we al bijna 8 weken van onze mini-Tim 🙂

 –

27 januari 2018 – 6u45 – 3505 gram – 51,5cm

*Emiel heeft als tweede en derde naam de voornamen van zijn twee opa’s 🙂